Terapia zajęciowa jest częścią całego procesu rehabilitacyjnego z wyszczególnieniem rehabilitacji ruchowej i neuropsychologicznej. To właśnie zadaniem terapii zajęciowej jest przywrócenie choremu, w miarę możliwości, samodzielnego wykonywania czynności dnia codziennego. W terapii z pacjentem po udarze mózgu stosujemy techniki ergoterapii, które zawierają elementy różnych terapii w tym arteterapii, terapii manualnej, rehabilitacji funkcjonalnej czy muzykoterapii.

"zadaniem terapii zajęciowej jest przywrócenie choremu, w miarę możliwości, samodzielnego wykonywania czynności dnia codziennego"

Póki jesteśmy zdrowi nie zwracamy uwagi na z pozoru prozaiczne czynności samoobsługowe, które robimy automatycznie. W momencie choroby wszystkie te, do tej pory błahe sprawy urastają do najwyższej rangi zarówno dla chorego jak i dla jego rodziny, ponieważ z osoby samodzielnie funkcjonującej nagle jesteśmy zależni od pomocy osoby drugiej, bo sami nie jesteśmy w stanie nic zrobić.

Podczas terapii zajęciowej pacjenci na nowo uczą się:

• jak przygotować i spożyć posiłek
• jak wykonać toaletę i higienę osobistą
• jak się ubrać i rozebrać.

Następnie terapeuta razem z pacjentem skupia się na terapii społecznej:

• jak zaplanować i zrobić zakupy
• funkcjonalnej komunikacji
• prowadzeniu gospodarstwa domowego i zarządzania finansami
• jak załatwić sprawy urzędowe

Zadaniem terapii zajęciowej jest przywrócenie choremu, w miarę możliwości, samodzielnego wykonywania czynności dnia codziennego, zgodnie z jednym z głównych celów opracowanego w 1997 r. „Narodowego Programu Profilaktyki i Leczenia Udaru Mózgu”, który mówi o poprawie jakości życia chorych po udarze. Praca terapeuty zajęciowego to ścisła współpraca z resztą specjalistów z interdyscyplinarnego zespołu rehabilitacyjnego.

Terapię zajęciową należy rozpocząć od oceny stopnia samodzielności pacjenta w zakresie wykonywania codziennych czynności, takich jak: pielęgnacja ciała i higiena osobista, ubieranie się i zdejmowanie odzieży, przyjmowanie posiłków, zdolność do przemieszczania się, orientacja przestrzenna, zdolność do nawiązywania kontaktów i porozumiewania się. Następnie razem z pacjentem wyznaczamy cele bliższe i dalsze do realizacji w trakcie terapii. Do celów bliższych zaliczamy podstawowe czynności dnia codziennego takie jak: ubieranie i rozbieranie się, toaleta i higiena osobista, przygotowanie i spożywanie posiłków. Na początku terapeuta zajęciowy jest osobą, która ma za zadanie ułatwić bądź umożliwić pacjentowi wykonanie podstawowych czynności dnia codziennego, jego ruchy będą miały charakter czynny – wspomagany, w miarę doskonalenia funkcji motorycznych stają się dowolnymi ruchami czynnymi. Podczas nauki czynności dnia codziennego nie należy doprowadzać do frustracji pacjenta będącej wynikiem niepowodzeń odniesionych na początku terapii. Podczas pracy należy mobilizować chorego do wykonywania zadań zaczynając terapie zawsze od tego co pacjent potrafi już wykonać.

Terapeuta podczas swoich zajęć z pacjentem powinien podejmować próby rozwiązywania różnorodnych problemów związanych z codziennym funkcjonowaniem. W rozwiązywaniu tych, że problemów terapeuta powinien kierować się zasadami reedukacji dotyczących leczenia czuciowego- ruchowego wg F. Affolter.